Adam Szostkiewicz

Tłumnie przybyła publiczność na ostatnim spotkaniu z cyklu „Współczesne mity PRL-u” miała okazję wysłuchać opowieści na temat „Nieprzerwane prześladowania Kościoła”. Jej autorem był Adam Szostkiewicz − dziennikarz, tłumacz i publicysta, działacz opozycji w okresie PRL, członek Rady Języka Polskiego, były redaktor „Tygodnika Powszechnego” i Polskiej Sekcji BBC World Service w Londynie, od 1999 roku redaktor „Polityki”, laureat nagrody imienia Mordechaja Anielewicza za działalność w zwalczaniu ksenofobii i antysemityzmu oraz utrwalaniu tolerancji, odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski za wybitne osiągnięcia w działalności na rzecz przemian demokratycznych i wolności słowa w Polsce.

Opowiadając o losach Kościoła w Polsce, Adam Szostkiewicz sięgnął aż do czasów zaborów i potem dwudziestolecia międzywojennego, kiedy to wykształcił się model pamięci instytucjonalnej Kościoła, dla której najważniejsze jest męczeństwo dla ojczyzny. To wtedy także zaczęła się obowiązująca i dziś autokreacja Kościoła jako ostoi polskości. W epoce PRL-u zaś za najważniejsze uznał nasz Gość dwa momenty: koniec prześladować po okresie stalinowskim oraz „złotą epokę” polskiego Kościoła na przełomie lat siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, kiedy to instytucja na moment otworzyła się na środowiska intelektualne i artystyczne.

Rozważania Adama Szostkiewicza zakończyła refleksja nad współczesnym Kościołem w Polsce: Kościołem, który przesunął się ku integryzmowi, zaś politycznie otrzymał wszystko – korzystne ustawy, konkordat, media, wpływ na życie publiczne, komisję majątkową – co nie przeszkadza mu wciąż skarżyć się na prześladowania. Staje się też wyjątkowo podatny na największe – zdaniem Józefa Tischnera – zagrożenie, jakim jest wiara w wiarę, jak również zamiana gorliwej wiary w wiarę w naród czy rasę.

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

• 

•