Ks. Robert Józef Woźniak • KOPOCZYŃSKI • adwokaci i radcowie prawni

Po co Bóg? Po co człowiek? A właściwie: Po co Bóg człowiekowi? Po co człowiek Bogu? Nad takimi fundamentalnymi kwestiami dyskutowano 22 października 2014 r. w sopockim Dworku Sierakowskich.

Prelegentem był ks. dr hab. Robert Józef Woźniak – adiunkt w Katedrze Antropologii Teologicznej Uniwersytetu Papieskiego Jana Pawła II w Krakowie. Doktorat z teologii dogmatycznej obronił na Uniwersytecie Nawarry w Pampelunie. Studiował także w Rzymie. W roku 2008, w wieku zaledwie 34 lat, został laureatem Nagrody im. ks. Józefa Tischnera za książkę Przyszłość, teologia, społeczeństwo. Opublikował także książki Różnica i tajemnica. Objawienie jako teologiczne źródło ludzkiej sobości oraz Sekret „Credo”.

Krakowski teolog zaczął od stwierdzenia, że w sposobie postawienia pytań brzmi echo ponowoczesności. Przedstawił więc (w „pigułce”) swoją analizę dziejów myśli nowożytnej, nawiązując też do rozwoju malarstwa i sztuki. Ukazywał sekularyzację sztuki jako proces związany z przemianami filozofii i kultury. W prezentowanej z pasją perspektywie ewolucji nowożytnej filozofii główne role odgrywali Kartezjusz, Kant, Hegel, Nietzsche i Sartre.

Tę panoramę ks. Woźniak zakończył konkluzją, że dziś jedyną drogą poznania Boga jest miłość. Chrześcijaństwo przedstawia relacyjną koncepcję Boga – jako Trójcy. To wizja Boga, który stwarza świat i człowieka „z nadmiaru miłości”. Tu w wykładzie pojawili się nie tylko myśliciele, ale i mistycy. „Szukaj Mnie w sobie, szukaj siebie we Mnie” – usłyszała od Boga św. Teresa z Avila. W tym ujęciu ludzie potrzebują Boga, żeby stać się w pełni sobą. Upraszczając: „Bóg stał się człowiekiem – ty też możesz”.

Dyskusja po wykładzie rozbiegła się w różne kierunki – od idei Boga i aktualności dawnych dowodów na Jego istnienie, aż po stan współczesnej teologii i treść listów pasterskich polskich biskupów. A jako praktyczna wskazówka w głowach uczestników pozostało krótkie streszczenie najlepszych rekolekcji, w jakich uczestniczył krakowski profesor: „1. Nigdy nie zgadzaj się na siebie. 2. Nigdy się sobą nie gorsz”.

Zobacz także